Na początku nie zauważyłam, że przestałam pisać.

Zaczęło się od tego, że pierwszego dnia marca zdarzyło mi się coś przedziwnego. Wracałam późnym wieczorem do domu po koncercie Młynarski-Masecki w Filharmonii w Łodzi. Koncert fenomenalny, ich muzyka mnie porusza do kości. Jakbym się w czasie przeniosła do lat dwudziestych, lubię ten okres – krótki czas wolności i zabawy w historii naszego poturbowanego kraju.

A big-band Maseckiego wykonuje muzykę na poziomie genialnym. Trochę mi głupio, ale przyznam się, że wzruszyłam się do łez podczas solo na perkusji…

Wracałam do domu w stanie błogiego spełnienia. Droga była całkowicie pusta.

W okolicy Centrum Handlowego Ptak, wyskoczył mi pod koła dzik.

Huknęło, zadymiło się i samochód stanął dęba.

Potem było jak we śnie – jakaś kobieta z samochodu za mną trzymała mnie za rękę, policja oglądała ze zdumieniem martwą lochę (okazało się, że to wielka locha w zaawansowanej ciąży; zginęła na miejscu). Strażacy owijali mnie folią cieplną,  ratownik medyczny mierzył ciśnienie i dziwił się, że jestem cała.

Na kilka dni wycięło mnie z życia. Zawiesiło mnie pomiędzy czymś a czymś.

Miałam wrażenie, że dryfuję w nieznanej czasoprzestrzeni, że opadam lekko szukając odpowiedniego miejsca na wylądowanie.

Kilka dni później zaczęła się historia z koronawirusem. Było trochę tak, jakbym po wypadku z lochą wylądowała w środku pandemii.

Jak się ma pisanie do tego wszystkiego?

Odkąd zaczęła się epidemia, internet pęka w szwach od wpisów, pouczeń, nauczań, wygłupów, przepisów na wszystko.

A mnie się nie chce nauczać, pouczać, wyciągać wniosków, podawać przepisów (chyba, że na dobre jedzenie).

Nie chce mi się snuć przypuszczeń czemu to wszystko ma służyć, dlaczego się stało i czego możemy się spodziewać.

Nikt z nas nie wie co będzie, bo nigdy się nic takiego jeszcze nie działo.

Dziś wirus zawiesił nas pomiędzy czymś a czymś.

Więc?…

Najważniejszy jest krok, który stawiam teraz.

Teraz piszę, teraz uśmiecham się do mojego pisania.

Teraz cieszę się, że jest ktoś, kto będzie czytał te słowa.

Teraz Was wszystkich serdecznie PO-ZDRAWIAM.