Siedzę sobie przed „pustym dokumentem”  i pustkę w głowie mam.

A w tej pustce jedno pytanie – jak zacząć?..

Nie pisałam około czterech miesięcy, więc trzeba wystartować na nowo. To wiem.

Wiem też, że coś się zatrzymało we mnie. Zatrzymało się, ale nie zgasło. Gdzieś tam jest to moje pisanie, czeka na mnie.

Nie mam pojęcia, jak to się stało, że przestałam pisać. Prowadzenie bloga sprawiało (sprawia?) mi tyle frajdy.. Po napisaniu tekstu czuję się spełniona, uśmiecham się do słów, które wypływają spod moich palców, słów które mnie samą czasem zaskakują. Pisząc poznaję nieznane obszary we mnie.  

Dziś, po długim czasie przerwy, myślę, że zatrzymał mnie ten wypadek z lochą (pisałam o nim w tekście „Najważniejszy jest krok, który stawiam teraz”). Zatrzymał też w sensie dosłownym – jechałam szybko i stanęłam w miejscu, jak zabetonowana. A lęk przed tym, jak kruche jest życie, zablokował to, co jest dla mnie w życiu jak deser – tworzenie.

Siedzę więc przed komputerem i myślę – jak ruszyć?

Piszę odkąd pamiętam. Pierwszy wiersz napisałam, jak miałam dziesięć lat. Pokazałam go mamie, a ona pokręciła z niedowierzaniem głową. „Ty to napisałaś?” zapytała i było w tym pytaniu coś w rodzaju diagnozy na dalsze życie. Jakbym słyszała „oj, to będziesz miała życie inne niż reszta..”

Wiersz był o karawanie, która szła przez pustynię i zasypała ją burza piaskowa.

Kilka lat później wygrałam olimpiadę z języka polskiego tekstem na temat: Jak tematyka wojenna odbijała się w twórczości literackiej? Pamiętam, że zaczęłam od słów: ..”wojna jest dla mnie jak bajka o złych smokach i wiedźmach..”

Potem, na szczeblu wojewódzkim tej olimpiady już mi nie poszło – pisanie sobie odpłynęło a ja nie znalazłam tematu, który by je zainteresował.

Pisałam pamiętniki, wiersze. Zawsze je chowałam, były o sprawach, które nie pasowały do życia codziennego, do bycia matką, żoną i biznesmenką.

Przez większość życia pisałam w tajemnicy i o tajemnicach. O mojej delikatności, tęsknotach, lękach. Chciałam żyć inaczej, a w moich tekstach byłam wolna.

Kiedy odeszłam od starego życia i odzyskałam wolność, zaczęłam od pisania. W krótkim czasie wydałam trzy książki i tomik wierszy. Wysypało mi się to moje pisarstwo, rozbiegło z radością po życiu.

Blog to już wisienka na torcie mojego tworzenia – jestem tu całkowicie wolna i mam bezpośredni kontakt z czytającymi.

Wczoraj rozmawiałam z mądrą kobietą, która pracuje w mediach. Powiedziała: „napisz o tym, napisz, że nie wiesz jak ruszyć z miejsca, poproś ludzi o pomoc; może będą chcieli podzielić się z tobą swoimi sposobami na ruszenie do przodu” – tak powiedziała, a ja postanowiłam tak zrobić.

Więc piszę, i pisze mi się trochę chropowato.

Bo pisanie rządzi się swoimi prawami (przynajmniej moje pisanie). Jest autonomiczne, nie podlega woli. Nie da rady postanowić, usiąść i stworzyć tekst. To pisanie mnie sadza przed komputerem. Moje pisanie samo się pisze.  Nie mogę mu kazać ruszyć, ba, ono nie reaguje nawet na moje wołanie. Wiem, że przyjdzie wtedy, kiedy uzna, że jest potrzebne i że ktoś na nie czeka.

Więc prośbę mam: napiszcie coś do mnie, jeśli macie ochotę. Jak u Was. Jakie macie sposoby, żeby zadziało się coś, co dodaje życiu barw i jest autonomiczne, więc przychodzi, kiedy samo chce.

Może macie jakieś tematy, o których chcielibyście u mnie poczytać?

Cóż. Właśnie otwieram drzwi na świat.

Jestem odważna.

Nie chcę stać w miejscu.

PS. Moja wnuczka Oliwia ma 10 lat i już pisze wiersze i opowiadania. Taka rodzinna nić się plecie 😊